او پرنیان نوازش بال های ظریف را احساس کرد

که گرد قلب فروزانش پرپرزنان می چرخیدند

و عشقی بزرگ وجود او را تسخیر کرد...

عشقی که قدرتش ذهن آدمی را

از دنیای کمیت و اندازه جدا می کند...

عشقی که زبان به سخن می گشاید

هنگامی که زبان زندگی  فرو می ماند...

عشقی که همچون شعله کبود فانوس دریایی

 راه را نشان می دهد

و با نوری که به چشم دیده نمی شود

 هدایت می کند...

امروز تولدم بود...

خیلی دلم گرفته بود...

هر سال روز تولدم همین حس رو دارم.

چرا؟؟؟؟؟؟؟؟

تنها آرزویی که تو ذهتم داشتم این بود

ای کاش این آخرین تولدم باشه...

در تنهایی خود لحظه ها را برایت گریه کردم

در بی کسیم برای تو که همه کسم بودی گریه کردم

در حال خندیدن بودم

 که به یاد خنده های سرد و تلخت گریه کردم

در حین دویدن در کوچه های زندگی بودم

 که ناگاه

 به یاد لحظه هایی که بودی و اکنون نیستی ایستادم

 و آرام گریه کردم

ولی اکنون می خندم

 آری میخندم

 به تمام لحظه های بچگانه ای

که به خاطرت اشک هایم را قربانی کردم...